Jak już wspomniałam w sobotę była Врбица (czyt. wrbica) tudzież Лазарева Субота (czyt. lazarewa subota).
Dla porządku wyjaśnienie:
Лазарева Субота – врбица obchodzi się ją zawsze w sobotę przed świętem Niedzieli Palmowej (która zawsze przypada w szóstym tygodniu Wielkiego Postu). Лазарева Субота jest dniem poświęconym zmartwychwstaniu Łazarza, zaś zwyczaj Врбица jest związana z wejściem Chrystusa do Jerozolimy, obchodzonym dnia następnego.
Врбица jest to święto przede wszystkim dzieci, dlatego właśnie one i ich rodzice najbardziej się cieszą tego dnia. Zwyczaj nakazuje by dzieci tego dnia były ubrane odświętnie i powinny mieć na sobie coś nowego, a na szyi obowiązkowo dzwoneczek na tasiemce (najlepiej w barwach narodowych, podobno jest to symbol, że dzieci to Boże owieczki?). Głównym symbolem tego dnia są gałązki wierzbowe (pierwotnie palmowe lub oliwne), którymi witano Chrystusa przy jego przybyciu do Jerozolimy. W cerkwiach po południu odbywają się wieczorne liturgie, do cerkwi przynosi się młode pędy wierzby. Gałązki się święci, daje wiernym, a następnie we wspólnej procesji trzykrotnie obchodzi się cerkiew. Gałązki zanosi się do domu i nimi ozdabia ikonę. Tego dnia rozpoczynają się obchody Wielkanocy.
Z tym świętem związanych jest wiele ludowych zwyczajów, ale o tym innym razem.
Tym razem skupiłam się na dzieciach z dzwoneczkami i wiankami z gałązek wierzbowych, można je było kupić na każdym kroku, a przede wszystkim w pobliżu cerkwi. Chłopcy ograniczali się raczej do dzwoneczków.
Zdjęcia z Belgradu.
